Yakup, Allâh’ın selâmı onun üzerine olsun Hakkında ayetler

Biz onları ahiret yurdunu düşünen, içten bağlı kimseler kıldık.

Doğrusu onlar katımızda seçkin, iyi kimselerdendirler.

Onlara rahmetimizden bağışta bulunduk. Onların her dilde üstün şekilde anılmalarını sağladık.

Ellerini ona uzatmadıklarını görünce, durumlarını beğenmedi ve içine korku düştü. Onlar, ‘Korkma, biz Lut milletine gönderildik’ dediler.

Bu arada, İbrahim’in ayakta duran karısı gülünce, ‘Ona İshak’ı ardından Yakub’u müjdeleriz’ dediler.

Babası şunları söyledi: ‘Oğulcuğum! Rüyanı kardeşlerine anlatma, yoksa sana tuzak kurarlar; zira şeytan insanın apaçık düşmanıdır’.

‘Rabbin seni böylece rüyandaki gibi seçecek, sana rüyaları yorumlamayı öğretecek; daha önce, ataların İbrahim ve İshak’a nimetlerini tamamladığı gibi, sana ve Yakub soyuna da tamamlayacaktır. Doğrusu Rabbin bilir, hakimdir.’

‘Yusuf’u öldürün veya onu ıssız bir yere bırakıverin ki babanız size kalsın; ondan sonra da iyi kimseler olursunuz’

Akşam üstü ağlayarak babalarına geldiklerinde: ‘Ey babamız! İnan olsun biz yarış yapıyorduk; Yusuf’u eşyamızın yanına bırakmıştık; bir kurt onu yedi. Her ne kadar doğru söylüyorsak da sen bize inanmazsın’ dediler.

Üzerine başka bir kan bulaşmış olarak Yusuf’un gömleğini de getirmişlerdi. Babaları: ‘Sizi nefsiniz bir iş yapmaya sürükledi; artık bana güzelce sabır gerekir. Anlattıklarınıza ancak Allah’tan yardım istenir’ dedi.

Onların yüklerini hazırlatınca şöyle dedi: ‘Baba bir kardeşinizi bana getirin. Sizlere ölçüyü bol tuttuğumu ve benim misafir konuklayanların en iyisi olduğumu görmüyor musunuz?’

‘Eğer onu bana getirmezseniz bundan böyle benden bir ölçek bile alamazsınız ve bana artık yaklaşmayın da.’

Kardeşleri: ‘Babasını ikna etmeye çalışacağız ve her halde bunu yaparız’ dediler.

Yusuf adamlarına: ‘Karşılık olarak getirdiklerini de yüklerine koyun. Belki ailelerine varınca, onu anlarlar da bir daha dönerler’ dedi.

Babalarına döndüklerinde, ‘Ey babamız! Bize yiyecek yasak edildi, kardeşimizi bizimle beraber gönder de yiyecek alalım. Onu elbette koruruz’ dediler.

‘Daha önce kardeşini size emanet ettiğim gibi, şimdi onu emanet eder miyim? Ama Allah en iyi koruyandır, O merhametlilerin merhametlisidir’ dedi.

Yüklerini açınca karşılık olarak götürdükleri mallarının kendilerine iade edilmiş olduğunu gördüler. ‘Ey babamız! Daha ne isteriz; işte mallarımız da bize iade edilmiş; ailemize onunla yine yiyecek getirir, kardeşimizi de korur ve bir deve yükü de artırmış oluruz; esasen bu az bir şeydir’ dediler.

Babaları: ‘Hepiniz helak olmadıkça onu bana geri getireceğinize dair Allah’a karşı sağlam bir söz vermezseniz, sizinle göndermeyeceğim’ dedi. Söz verdiklerinde: ‘Sözümüze Allah vekildir’ dedi.

Babaları: ‘Oğullarım! Tek bir kapıdan değil, ayrı ayrı kapılardan girin. Ama Allah katında size bir faydam olmaz, hüküm ancak Allah’ındır, O’na güvendim, güvenenler de O’na güvensinler’ dedi.

Babalarının emrettiği gibi girdiler. Esasen bu, Allah katında onlara bir fayda sağlamazdı, ancak Yakub içindeki arzuyu ortaya koymuş oldu. O, şüphesiz kendisine öğrettiğimizi bilir fakat insanların çoğu bilmezler.

Yusuf’un yanına girdiklerinde, kardeşini bağrına bastı ve: ‘Ben senin kardeşinim, onların yaptıklarına artık üzülme’ dedi.

Yusuf onların yüklerini yükletirken, bir su kabını kardeşinin yüküne koydurdu. Sonra bir münadi şöyle bağırdı: ‘Ey kervancılar, siz hırsızsınız!’

Geri dönerek, ‘Ne kaybettiniz?’ dediler.

‘Hükümdarın su kabını kaybettik, onu getirene bir deve yükü mükafat verilecek, buna ben kefil oluyorum’ dediler.

‘Allah’a yemin ederiz ki memleketi ifsat etmeğe gelmediğimizi ve hırsız da olmadığımızı biliyorsunuz’ dediler.

‘Yalancı iseniz, hırsızlığın cezası nedir?’ dediler.

‘Cezası, kimin yükünde bulunursa, ceza olarak ona el konulur; biz zalimleri böyle cezalandırırız’ dediler.

Yusuf kardeşinin yükünden önce onlarınkini aramaya başladı; sonra kardeşinin yükünden su kabını çıkardı. İşte biz Yusuf’a böyle bir plan kullanmasını vahyettik. Çünkü hükümdarın kanunlarına göre kardeşini alıkoyamazdı, meğer ki Allah dileye. Dilediğimizi derecelerle yükseltiriz. Her ilim sahibinden üstün bir bilen bulunur.

‘Çalmışsa, daha önce kardeşi de çalmıştı’ dediler. Yusuf bunu içinde sakladı, onlara açmadı. İçinden, ‘Durumunuz pek kötüdür; anlattığınızı Allah daha iyi bilir’ dedi.

Kardeşleri: ‘Ey Vezir! Onun yaşlanmış, kocamış bir babası vardır. Bizden birini onun yerine al. Doğrusu biz senin iyi davrananlardan olduğunu görüyoruz’ dediler.

‘Maazallah! Biz, malımızı kimde bulmuşsak ancak onu alıkoruz, yoksa haksızlık etmiş oluruz’ dedi.

Ümidsizliğe düşünce, konuşmak üzere bir kenara çekildiler. Büyükleri şöyle dedi: ‘Babanızın Allah’a karşı sizden bir söz aldığını, daha önce Yusuf meselesinde de ileri gittiğinizi bilmiyor musunuz? Artık babam bana izin verene veya Allah hakkımda hüküm verene kadar ki O, hükmedenlerin en iyisidir bu yerden ayrılmayacağım. Siz dönün, babanıza gidin ve deyin ki: Ey Babamız! Senin oğlun hırsızlık yaptı, bu bildiğimizden başka bir şey görmedik; görülmeyeni de bilmeyiz; bulunduğumuz kasabanın halkına ve beraberinde olduğumuz kervana da sorabilirsin; biz şüphesiz doğru söylüyoruz.’

Yakup: ‘Sizi nefsiniz bir iş yapmaya sürükledi, artık bana güzelce sabır gerekir; belki Allah hepsini birden bana getirecektir, çünkü O bilendir, hakimdir’ dedi.

Onlara sırt çevirdi, ‘Vah, Yusuf’a yazık oldu!’ dedi ve üzüntüden gözlerine ak düştü. Artık acısını içinde saklıyordu.

Onlara sırt çevirdi, ‘Vah, Yusuf’a yazık oldu!’ dedi ve üzüntüden gözlerine ak düştü. Artık acısını içinde saklıyordu.

Onlara sırt çevirdi, ‘Vah, Yusuf’a yazık oldu!’ dedi ve üzüntüden gözlerine ak düştü. Artık acısını içinde saklıyordu.

‘Allah’a yemin ederiz ki, Yusuf’u anıp durman seni bitkin düşürecek veya helak olacaksın’ dediler.

Yakup: ‘Ben üzüntü ve tasamı yalnız Allah’a açarım. Allah katından, sizin bilmediklerinizi bilirim’ dedi.

‘Ey Oğullarım! Gidin, Yusuf’u ve kardeşini arayın. Allah’ın rahmetinden ümidinizi kesmeyin; doğrusu kafirlerden başkası Allah’ın rahmetinden ümidini kesmez.’

Kardeşleri vezirin yanına vardıklarında: ‘Ey Vezir! Biz ve çoluk çocuğumuz darlığa uğradık; pek değersiz bir malla geldik; ölçeği bize tam yap ve sadaka ver; Allah sadaka verenleri şüphesiz mükafatlandırır’ dediler.

‘Siz, Yusuf ve kardeşine bilmeden neler yaptığınızın farkında mısınız?’ dedi.

‘Yoksa sen Yusuf musun?’ dediler. ‘Ben Yusuf’um, bu da kardeşim. Allah bize iyilikte bulundu; doğrusu kim kötülükten sakınır ve sabrederse bilsin ki Allah iyi davrananların ecrini katiyen zayi etmez’ dedi..

‘Allah’a yemin ederiz ki, Allah seni bizden üstün tutmuştur; doğrusu biz suç işlemiştik’ dediler.

Yusuf: ‘Bugün azarlanacak değilsiniz, Allah sizi bağışlar. O, merhametlilerin merhametlisidir. Bu gömleğimi götürün, babamın yüzüne sürün, görmeğe başlar; bütün çoluk çocuğunuzla bana gelin’ dedi.

Yusuf: ‘Bugün azarlanacak değilsiniz, Allah sizi bağışlar. O, merhametlilerin merhametlisidir. Bu gömleğimi götürün, babamın yüzüne sürün, görmeğe başlar; bütün çoluk çocuğunuzla bana gelin’ dedi.

Kervan, memleketlerine dönmek üzere ayrıldığında, babaları: ‘Doğrusu ben Yusuf’un kokusunu duyuyorum; ne olur bana bunak demeyin’ dedi.

Çevresindekiler: ‘Allah’a yemin ederiz ki sen, hala eski şaşkınlığındasın’ dediler.

Müjdeci gelip, gömleği Yakub’un yüzüne bırakınca, hemen gözleri açıldı. Bunun üzerine Yakub ‘Ben size, Allah katından sizin bilmediğinizi biliyorum dememiş miydim?’ dedi.

Oğulları: ‘Ey Babamız! Suçlarımızın bağışlanmasını dile, bizler hiç şüphesiz suçluyuz’ dediler.

Yakub: ‘Rabbim’den bağışlanmanızı dileyeceğim; O şüphesiz bağışlar ve merhamet eder’ dedi.

Yusuf’un yanına geldiklerinde, o, anasını babasını bağrına bastı, ‘Allah’ın dileğince, güven içinde Mısır’da yerleşin’ dedi.

Ana babasını tahtın üzerine oturttu, hepsi onun önünde (Allah’a secde edip) eğildiler. O zaman Yusuf: ‘Babacığım! İşte bu, vaktiyle gördüğüm rüyanın çıkışıdır; Rabbim onu gerçekleştirdi. Şeytan, benimle kardeşlerimin arasını bozduktan sonra, beni hapisten çıkaran, sizi çölden getiren Rabbim bana pek çok iyilikte bulundu. Doğrusu Rabbim dilediğine lütufkardır, O şüphesiz bilendir, Hakim’dir’ dedi.

Bu, Allah’ın kullarından dilediğini eriştirdiği yoludur. Eğer ortak koşsalarda amelleri boşa çıkardı.

Kendilerine kitap, hüküm ve peygamberlik verdiklerimiz işte bunlardır. Kafirler onları inkar ederlerse, inkar etmeyecek bir milleti onlara vekil kılarız.

İşte bunlar Allah’ın doğru yola eriştirdikleridir, onların yoluna uy, ‘Sizden buna karşılık bir ücret istemem, bu sadece herkes için bir hatırlatmadır’ de.

Onları, buyruğumuz altında insanları doğru yola götüren önderler yaptık; onlara, iyi işler yapmayı, namaz kılmayı, zekat vermeyi vahyettik. Onlar, bize kulluk eden kimselerdi.

Yoksa Yakub can verirken sizler yanında mı idiniz? O, oğullarına: ‘Benden sonra kime kulluk edeceksiniz?’ diye sormuştu; Onlar da: ‘Senin Tanrına ve ataların İbrahim, İsmail, İshak’ın Tanrısı olan tek Tanrıya kulluk edeceğiz, bizler O’na teslim olmuşuzdur’ demişlerdi.

Bundan sonra Allah’a karşı kim yalan isnad ederse, işte onlar zalimlerdir.